انقلاب اسلامی ایران

با وجود همه ناباوریها و تمامی تلاشهایی که در سطح بین المللی برای حفظ رژیم شاه و جلوگیری از موفقیت امام خمینی بعمل آمد، انقلاب اسلامی در مرحله نخست مبارزات خویش در روز 22 بهمن پیروز گردید و از این جهت پیروزی آن بیشتر به یک معجزه شبیه بود تا تحولی عادی. به جز امام خمینی و توده های بیشماری که خارج از تحلیل های معمول، به گفته ها و وعده های امام باور قلبی داشتند، عموم تحلیل گران سیاسی و همه کسانی که در رخدادها و حوادث ایران دخیل بودند وقوع چنین پیروزی را، حتی تا روزهای واپسین عمر رژیم شاه ناممکن می دانستند.

چنین بود که از صبحدم 22 بهمن 1357 خصومت با نظام نوپای اسلامی در پهنه ای گسترده آغاز شد. جبهه دشمنیها را آمریکا رهبری می کرد و دولت انگلیس و برخی دول اروپایی دیگر به همراه تمامی رژیمهای وابسته به غرب در آن مشارکت فعال داشتند. شوروی (سابق) و اقمار آن نیز ناخرسند از اتفاقی که در ایران افتاده و به حاکمیت دین منجر گردید، با آمریکائیها در بسیاری از خصومتها همسو شدند. نمونه بارز این هم پیمانی در همنوائی نیروهای چپ و راست ضدانقلاب داخل کشور که بعدها اسناد وابستگی آنان به سفارتخانه های شوروی و آمریکا افشا گردید و از آن بارزتر هماهنگی همه جانبه دو کشور در تجهیز صدام و حمایت از او در جنگ با جمهوری اسلامی را می توان مشاهده کرد. اما امام خمینی با همان منطقی که نهضت اسلامی را آغاز کرده بود، در اوج فتنه ها و فشارهای خارجی انقلاب را هدایت کرد و آن را با اراده خویش به دوره سازندگی و ثبات هدایت نمود.

نهضتی که امام خمینی پرچمدار و پایه گذار آن بود، توانست در روز 22 بهمن غبار از چهره اسلام زدوده و سیمای حقیقی آن را پس از 14 قرن به جهان تشنه عدالت بنمایاند. به همین دلیل است که انقلاب اسلامی ایران در جهان اسلام به عنوان «انقلاب امام خمینی» شناخته شده است.

به همین علت است که تاکنون هیچ یک از طرحهای سیاسی و اقتصادی و نظامی آمریکا علیه ایران که غالباً با حمایت یا سکوت متحدان منطقه ای و جهانی آن کشور همراه بوده، به نتیجه نرسیده است. و به همین دلیل است که پس از گذشت سه دهه مقابله غرب با انقلاب، امروز تئوریسین ها و سیاستمداران اروپائی و آمریکائی بر ضرورت پذیرش و تحمل واقعیت انقلاب و جایگاه جمهوری اسلامی در عرصه بین المللی تاکید می کنند.

نهضتی که در 22 بهمن 1357 به پیروزی رسید، امروزه برای بسیاری از ملل جهان چراغ راه زندگی است.

از این رو «22 بهمن» تنها نباید به عنوان روز پایانی یک رژیم سیاسی و آغازی بر حیات رژیم دیگر تلقی گردد. بلکه باید از آن به عنوان سرفصلی برجسته در تاریخ سیاسی ایران و نقطه ای عطف در روند مبارزات ملت ایران یاد کرد.